سایه ادگار آلن پو من را نمی ترساند!

هر وقت که ادگار آلن پو می خوانم تا چند روز مشغول گشت زدن در لایه های داستان هایش می شوم و این خواندن یک داستان کوتاه یک صفحه ای را لذت بخش می کند. چرا که داستان ادگار آلن پو مثل زندگی ست. ساده نیست. مشکل است. تو را با خود به جایی می کشاند که در درون ات بوده است و تو سالها فراموش اش کرده ای.  

احساس خفگی که از خواندن اولین سطر داستان کوتاه "سایه" گریبانگیرت می شود تا روزها همراه توست و تو را از نفس کشیدن معمولی محروم می کند. اما تو لذت می بری چرا که ایمان آورده ای که این بخشی از زندگی ست و حقیقتی ست که شاید در کنج خاطرت خاک چند سال را خورده باشد اما بوده است.  

داستان وحشت سیاه مرگ را در اولین سطر روی سفیدی کاغذ می پاشد و تو در تاریکی بی انتهایی می افتی و چشمی می شوی از بیرون به درون و می بینی می گردی وکشف می کنی پشت سایه هایی را که جز از این راه نمی توانستی کنار آنها باشی. اولین وحشتی که مواجه می شوی فراموشی بعد از مرگ است. این فراموشی  از خود مرگ وحشتناکتر است. چرا که از آن عمق نمی توانی با هیچ واژه ای به بیرون و به شدن بیایی. تو هستی و نبودن.  

مرگ تن و روان ات را در بر می گیرد. چهره ات را مچاله می کند و خنده های هیستریک درون ات حتی خودت را هم به لرزه می اندازد. چشم که باز می کنی خودت را زیر سایه بال های نفسگیر مرگ می یابی. از نگاه کردن به آینه هم ابا می کنی چرا که برای خودت مجسمه ای از مرگ شده ای و درون چشم های خودت مرگ را می بینی که به تو زل زده است و پناه می بری به بیخیالی و سعی می کنی شراب تو را بگیرد از دست این همه واهمه و این سایه را که تو را خفه می کند از تو دور کند. اما آن می آید درست مثل زندگی از در و دیوار و تو حتی اگر بتوانی از خودت هم فرار بکنی از دست سایه مرگ فرار نمی توانی بکنی. و مرگ که با دهان همه حرف می زند و تو را می خواند نزدیک تست کنار تست. به خودت نگاه می کنی تن ات را طاعون در گرفته و دل ات را چرک گناه مسموم کرده است. باید بروی. سایه در برت گرفته است. می روی و به عمق می افتی. فکری در درون ات پژواک می کند آیا هزاران سال بعد از این هم کسی خواهد بود که من را با واژه ای از این عمق بیرون بکشد. آیا به یادی خواهم بود؟! و می فهمی که مرگ یعنی فراموشی و فراموشی یعنی مرگ!