پدرم
مثل زمستان تنهاست
برفهایش ابدی ست!
مادرم
گوشه ای از پاییز است!
گیسوانش
رنگی
صورتش
پژمرده
مثل تابستانی
باز من تب دارم
هوس خوردن خود را دارم!
دخترم
توی نقاشی خود
در میان گل ها
چه بهاری شده است!
خنده اش می گوید
هوس ام را باید
پشت دود سیگار
قایم بکنم
فصل ها را باید
هرچه هم کم یا بیش
من نیز
بازی بکنم!
مردم
و خاک
به بادم داد
و تو
به یادم
در پای ریشه ای خزیدم
و در رویای تو
گل که خندید
از خواب پریدی
احساس تشنگی کردید
هردو
و من حلول کردم
در آوندهای تشنه گیاه
و لبهای گر گرفته تو
پنهان شدم
در یاخته ها
و شیرین
از چشمهای تو
رستاخیز میوه نزدیک بود
و من تعبیر می شدم.
رسیدم که دیر نرسم
و آخر سر رسیدن نرسید
یک
دو
سه چهار
....
هزار زار می زند
تا تای دیگر
تا کردن تحمل نمیکند
همچنان یک نفر جا مانده است
سه تار دلتنگی ام را تار تر می کند
و شعر تا تارکی انزوا می کشاندم
جای من اینجا خالی ست
درست کنار این همه همهمه
من دیر کرده ام
تا تا تا تا اگر
پیدا شدم
باید با بی حوصلگی
باز کنم این گره را
که تا تا
یک نفر را آواره می کند!
...و این همه انتظار
برای گم شدن من در این برزخ بود
که تا تا
-بیهوده-
رفتم و برگشتم
تا
از بی تابی تا
کنار خودم نباشم!
از زمان گذشته ام
کفش هام نیست!
روبروی چشم من نگاه
تند می دود!
جسم سوت و کور من
جای مانده است!
های های های
مرگ پس کجاست!