غزل می گوید
پروانه اگر بودم تا ستاره ها می رفتم
و من به خودم می گویم
راستی
انسان آرزوها را هم به ارث می یرد!
گاهی احساس می کنم
زندگی از عقربه های ساعت پیش می افتد
و ما را دچار خلائی می کند
که سردردش را به هیچ دستمالی نمی توان بست!