Emily Dickinson

"Hope" is the thing with feathers

254 "Hope" is the thing with feathers— That perches in the soul— And sings the tune without the words— And never stops—at all— And sweetest—in the Gale—is heard— And sore must be the storm— That could abash the little Bird That kept so many warm— I've heard it in the chillest land— And on the strangest Sea— Yet, never, in Extremity, It asked a crumb—of Me.                    Emily Dickinson

...

آهی چکید بر دل ام 

                  آیا صدای تو ست! 

     یا حس گنگ بار دگر  

                           جان گرفته است.

من

کوه فریاد زد  

            آی ی ی ی ی ی ی! 

         یادم افتاد تنهای ام!

خودداشت

سلام به شما که من اید و به من که شما را به یاد من می اندازم و به ما که با سلام آغشته به بوی نان و پنیر مان از خورشید علیک گرمی التماس می کنیم تا دم در غروب یادمان بیاندازد که لحاف پر از گلهای ستاره ای مان برای فراموشی عمیق تر نیست که برای شیرین تر کردن سلام آغشته به بوی قهوه تلخ دم صبح است.