شب که برود
خورشید که بالا بیاید
روز که طول بکشد
سر دردم که خوب شود
دلتنگی ام که بمیرد
دستهایم که گرم شوند
چشم هایم که بخندند
به جاده که بزنم
پلاک ات را که پیدا کنم
سلام ات که بکنم
غروب هم که بیاید
غروب هم که بکنم
طلوع که می کنی
من خواهم تابید!
خم که می شوم
روی ماه ات را ببوسم
روز می شود
می آویزم از تارهای نگاهت
داغ می شوم
تب می کنم
دنبال دشت باز سینه ات می گردم
گم می شوم
صدایم می کنی
از خواب می پرم
و لب های گر گرفته ام را
به خنکای لب لیوان می سپارم!
این دستها
به هیچ دستبندی بند نمی شوند
و این چشمها
گیر یکایک چشمهایند!
آشفته ام
که
ذره ذره تن ام
در سلول های تو در توی این زندانها می پوسد!
باید دستهایم را جایی بند کنم!
بعضی چیزها شبیه هیچ چیز نیستند
شبیه خودشان هم نیستند
درست مثل این حس که رام هیچ واژه ای نمی شود
و می گردد بی هوا
روی هرچه که دارم
روی هرچه که هست
اما جایی بند نمی شود
می جنگم تا به فکرش دربیارم
اما باز نه!
به این خاطر وقتی می پرسی
به چی فکر می کنی
بیدرنگ می گویم
"هیچی"