بهار

بهار

بر بوم زمستان می زاید

        و دستهای من

                روی نگاه تو

تو که بیشتر از منی در من

               به زبان که می آیی

                   خواب همیشه همراه است

    و من

          قطار قطار که با رویا پر می شوم

               به ایستگاه آخر چشمانت کم ی آورم

                            و تو

                                  بهانه می شوی!

من

 تا به فراز چشمهایت برسم

                       چند بال

                  برای دستهای رویاهای ام باید بکشم؟!

                                                                           / بهروزی/