بر روی سیب های سرخ سبد
یک نگاه سرد
می گفت:
من حکایت اندوه آدم ام!
من می تنم تو را
تو
از بطن یاخته های من هر روز می چکی!
آیینه رادگرنفرین نمی کنم
هر روز آدم ام!
حوا کنار من
شب
سیب
روز
یک عمر
یک عدن!
خیلی قشنگ بود
خیلی قشنگ بود