ابرها را گفتم
تا مرا آب کنند
و بریزند به روی خورشید
تا درون صدف چشم شما لانه کنم
و از اندیشه تان ذوب شب
تا شبی از شب ها
مرگ من یک گره از عقده تان باز کند!
جاهایی که
به دنیا نیامدم که ببینم
و سالهایی که نبودم
تا به شناسنامه ام بچسبند!
انتخاب شده ام
تا گذشت درناها را بشمارم
از روی سقفی که نیست
و سوت قطاری را انتظار بکشم
که بالاخره
از درون ام خواهد گذشت!
از هزاران من که نشده ام
خودم را نسبت داده ام به تو
تا به شکل تو پیدا شوم
و هرگز هر روز را
به طرح تو
در دل آینه بریزم
تا مبادایی که خالی می شوی از من
و دنبال یک اسم می گردی!
هی تکرار شدیم
پشت این پاکت نامه ها
که به آدرسهای آشنا می روند
انگاشتیم
فصلهای دیر کرده سبز
کفش هایی نو
و پلاکی تازه
برایمان سوغاتی می آورند
اما زمستان را که شکستیم
خسته تر از پارسال
پی پلاکهای آشنا گشتیم!
گوش کن
وزش سبزه نو
می شنوی؟!
یک قدم مانده که شلیک شود
عطر نو
از دهن شاخه نو!
یک قدم مانده که تحویل شویم!
یک قدم مانده
که تعبیر شویم به حضور باران!
روی یک جاده تشنه عابر
یک مسافر
با نام بهار
پی ماست!
نکند دیر کنیم
نکند ابرهایش را
باز دلگیر کنیم
ما که تعبیر بهاریم
ما که در خویش بهاریم
ما که تصویر بهاریم
ما که گهواره سبزی بهاریم
نکند
بر در این تازه شدن
خویشتن را نتوانیم که تحویل کنیم!
تاج اضطراب بر شقیقه هایم
مجنون کوچه های بی من ام
جهان است این
که در من می تپد
بزرگ و بی صدا
دچار روزهای کاغذی تقویم؟!
یا فریاد سکوتی
میان دو اتفاق
تاوان باکرگی ام؟!
آی من آدم ام!
با همان تناسب
که کشتی ام را
با آرزوهای شما پر کرده ام
و با تکه پاره های دلم در دهان باد
من جاودانه ام
من جاودانه ام!