صبح می چکد به روی پنجره
می پرم ز خواب
آه!
روز بی دلیل
صبح را
با دو قرص خواب
درکنار بالشم
چال می کنم.
دوباره سیب غزل خوردنم تا بعد...
دوباره منت مصراع بردنم تا بعد...
تمام نقطه و ویرگولها به صف شده اند
که تا طلسم اسم ترا بشکنم تا بعد...
من از تمامی اسمهایی که می دانم
فقط ز مهربان عزیز تو یاد می کنم تابعد...
بگو کجا به کدامین به چندمین منزل
پلاک می خورد این جاده های رفتنم تا بعد...
من از شقاوت قید زمان هراسانم
دلیل عمر فقط با تو بودنم تا بعد...
و پادشاه مقطع این شعر خواهشی دارد
کنار مطلع چشم تو مردنم تا بعد...
نه! این غزل به حریم سکوت تو نرسید
قرار ما دل بیستون کندن ام ....تا بعد!
بهروزی
بالهای مخملی صبح
فوج هزار رویای آغشته به خواب را
تا دلم ام می کشاند
و بهاری می شوم
آغشته به شکوفه های رنگ به رنگ
که امید تابستانی پر از میوه اند
و مراغه را پر از خودم می بینم
که سبز می شود
و در هر شیار صورتش
هزار کبوتر لبخند
با خوشبختی پنهان سبزه ها
از زلال حال
آب می خورند!
هی تکرار شدیم
پشت این پاکت نامه ها
که به آدرسهای آشنا می روند
انگاشتیم
فصلهای دیر کرده سبز
کفش هایی نو
و پلاکی تازه
برایمان سوغاتی می آورند
اما زمستان را که شکستیم
خسته تر از پارسال
پی پلاکهای آشنا گشتیم!